آئین مستان

گلچین بهترین روضه ها و سینه زنی در وصف شهادت حضرت امام جواد (ع) از حاج منصور ارضی، حاج محمود کریمی ، حاج محمد طاهری ، حاج سعید حدادیان ،  حاج حسن خلج ، حاج احمد واعظی ، حاج مهدی سلحشور ، حاج سیدمهدی میرداماد ،  حاج سیدمجید بنی فاطمه ، حاج مهدی مختاری ، عبدالرضا هلالی ، حاج حسین سیب سرخی ، کربلایی حمید علیمی ، حاج مهدی اکبری،جواد مقدم و روح الله بهمنی به صورت صوتی در ادامه مطلب آماده دانلود میباشد.

زاده زهرا میان حجره افغان مى ‏کند

در دل با کردگار حى سبحان مى‏ کند

بس که جان سوز است آه وناله آن شاه دین

شعله بر جان مى ‏زند دل را پریشان مى ‏کند

گاه مى‏ پیچد ز درد و گاه مى ‏نالد ز غم

گاهى اظهار عطش با قلب سوزان مى ‏کند

دختر مامون چو خواهد کس نگردد با خبر

حجره را بر زاده ‏ى طاها چو زندان مى ‏کند

در میان حجره در بسته آن آیات حق

راز دل با کردگار خویش عنوان مى‏ کند

آن امام نهمین مى‏ نالد از سوز عطش

لیک یاد از غربت شاه شهیدان مى ‏کند

او غریبانه دهد جان در دیار بى کسى

در جنان بهرش فغان شاه خراسان مى ‏کند

تا سه شب آن پیکر قرآن ناطق را عدو

همچو گنج پر بها در خانه پنهان مى‏ کند

چون نهد جسم شهنشاه مبین در آفتاب

چهره خورشید را سوزان و تابان مى ‏کند

کربلایى شرح وبست این مصیت را مگو

ورنه زهرا در جنان گیسو پریشان مى ‏کند

چه پیش آمد که جان را غم گرفته

جهان را سربه سر ماتم گرفته

چو گل مردم گریبان چاک کردند

به داغ لاله بر سر خاک کردند

مگر خورشید عالم تاب دین رفت

که شادى از زمان و از زمین رفت

تقى، پور رضا، با زهر بیداد

ز پا افتاده همچون سرو آزاد

جواد آن پاره ‏ى جان پیمبر

امام راستان، فرزند حیدر

فروغ دودمان پاک زهرا

چراغ نور بخش آل طاها

شبستان جهان را مهر تابان

دل سرگشته را آئینه ‏ى جان

امید عارفان، مهر ولایت

شب تاریک را، شمس هدایت

از او شد زنده آئین محمد

اساس دین یزدانى سرمد

زهر آن چنان شرر زده بر جسم و جان من

کز تن ربوده یکسره تاب وتوان من

من در دیار غربت و دل خسته جان نزار

با من چه کرد همسر نامهربان من

من میهمان و داروى دردم دو جرعه آب

بر من نمى‏ دهد ز جفا میزبان من

در بسته است روى من و شادمان بود

یارب تو آگهى ز غم بیکران من

ام الفساد دختر مامون چها نکرد

از ره کینه با من و با خانمان من

یکدم صبا برو به جنان از وفا بگو

با مادرم حکایت درد نهان من

چون لاله داغدارم و افسرده همچو گل

بلبل نواى غم کشد ازگلستان من

زین داغ سینه سوز که دارم به دل ز غم

خشکیده از عطش همه کام و زبان من

مادر ز جور دشمن بد کیش خانگى

خون مى‏ رود ز چشم و دل دوستان من

دل مى‏ تپد به سینه چو مرغ قفس مرا

غم همدم است و ناله بود هم نفس مرا

تنها میان حجره ‏ى در بسته دل غمین

کس نیست جز خداى جهان ملتمس مرا

دور از دیار و یارم و اغیار در کنار

غیر از خدا دگر نبود دادرس مرا

جانم بسوخت همسر نامهربان ز کین

باشد همین حکایت جانسوز بس مرا

مسموم و خسته جان جگرم پاره پاره شد

بهر علاج نیست به کس دسترس مرا

مى ‏سوزد از عطش جگرم وز شرار زهر

در سینه بسته آمده راه نفس مرا

سوى وطن چو قافله ‏ى آه مى ‏رود

آید به گوش ناله‏ ى بانگ جرس مرا

لب تشنه بود، تشنه ی یك جرعه آب بود

مردی كه درد های دلش بی حساب بود

پا می كشید گوشه ی حجره به روی خاك

پروانه وار غرق تب و التهاب بود

در ازدحام و هلهله ی نا نجیب ها

فریاد استغاثه ی او بی جواب بود

یك جرعه آب نذر امامش كسی نكرد

هر چند آب دادن تشنه ثواب بود

آخر شبیه جد غریبش شهید شد

آری دعای خسته دلان مستجاب بود

تا سایبان پیکر نورانیش شوم

بال کبوتران حرم را شتاب بود

میگه دیدم یه جایی پرنده ها بالاشون یه هم دادن سایبون درست کردن آفتاب به بدن عزیز زهرا نتابه، اما فدای بی کفن دشت کربلا

آلاله ای كه زخم تنش بی حساب بود

هم تیغ هم نیزه خون تنش را مکیده بود

هم داغ دیده شرر آفتاب بود